Tag: trail

Volume lopen

  Voor ervaren lopers is het misschien een peuleschil maar ik ben best trots op mezelf. Dit had ik nog nooit eerder gedaan dus persoonlijk heb ik wat grenzen verlegd. 81 km gelopen tussen woensdag en zondag. Met als kers op de taart: 68 km gelopen de laatste 2,5 dagen. 
Vrijdag ruim 27 km in mijn eentje getraild, gisteren ruim 10 km Fartlek intervaltraining en vandaag ruim 30 km trail gelopen met kletsnatte voeten maar niet in mijn eentje. Mijn man liep de volledige afstand mee. Tja, vandaag is Valentijn en wat maakt een mens gelukkiger dan samen door de velden te lopen? 😉

  
Voor mij was het de allereerste afstand boven de 30 km. Dertig komma vier kilometer. Wat een kick. Dat ik er 3u29′ tijd voor nodig had, kan mij geen bal schelen. Het is trail lopen én gezien de voorbije intensieve loopdagen wou ik geen blessures lopen. 

Ik ben wel onder de indruk van het verschil tussen 20 km lopen en 30 km lopen. Het verschil voelt zwaarder aan dan ik kon vermoeden. Dat ik over 2 maanden 42,18 km zal lopen tussen Hulst en Terneuzen, lijkt me nu nog een droom maar ik ben er gerust in. Nu nog even nagenieten van mijn mijlpaal 30. Ik ben gelukkig!

  

Vallei van de Zuidleie

  Brugge, Assebroek, Steenbrugge, Moerbrugge, Oostkamp, Beernem. En terug. Deze namiddag liep ik een heerlijke loop met een groot stuk trail door de Vallei van de Zuidleie. Dat vertelden de plakkaten van Natuurpunt me althans.   De zon was mijn enige gezelschap en bracht me samen met het prachtige landschap en de zee van beschikbare tijd op het idee om de geplande 90 minuten lopen uit te breiden naar een trage lange duurloop. 

Uiteindelijk heb ik 3 uren gelopen en getraild en 27 km afgelegd. Voornamelijk in gras en aarde. De modder viel best mee. Grappig detail is dat mijn dikke tenen zo gek aanvoelden. Ik dacht dat het kwam door de natte voeten in combinatie met uitvallende nagels maar thuis merkte ik dat ze mijn vrij nieuwe kousen doorboord hadden.

Trail lopen doet gekke dingen met je voeten. Het is spelen met de ondergrond terwijl een divers aantal spieren aan het werk gezet worden. Spieren die niet gebruikt worden als je op verharde wegen loopt. Snelheid speelt geen grote rol als je trailt. Je vertraagt of stopt om door modderplassen te geraken. Je komt in doodlopende stukjes terecht. Je moet poortjes van Natuurpunt openen en sluiten. Als je duinen (thuis) of bergen (Zwitserland) moet beklimmen, loop je niet maar is het in het beste geval snelwandelen. Trail lopen is onbegrensd en bewegend genieten. Je voelt je één met de natuur.    

Op 5 maart ga ik daarom 31 km lopen op de North C Trail. Duinen en strand. Het zal alvast een goede training voor mijn marathon zijn. (Nog 64 dagen om mij voor te bereiden op mijn eerste marathon.) 

Modder en heuvels

 Om het jaar af te ronden liep ik vanmorgen met Sofie een gezellige trail van Nieuwkerke naar Bailleul. We straalden daarna van contentement ‘dat we het toch maar gedaan hadden’.

  
  

Pitn en bultn

 Putten en bulten in de Heuvellandse weilanden die als beschermd monument van WO I onaangeroerd moeten blijven.

Vanmorgen had ik heuveltraining samen met Runcoach.be. Hij liet me 8 km lopen vanuit Dranouter dorp de Kemmelberg op. En af en op. Gemiddelde snelheid was 8,56 km/u met 205 hoogtemeters.

Het leukste was om zonder stoppen of stappen aan één stuk door de Kemmelbergweg op te lopen tot de top. Hellingen van 11 tot 20%.   Dit kadert in het sterker maken van de beenspieren om lange afstanden aan te kunnen. Heuveltraining is onderdeel van marathontraining. 

Vriendinnen loopje

 Zalig zijn de momenten dat het lukt om met een goede vriendin te lopen zoals deze ochtend op modderpaadjes aan de Kemmelberg. Sofie heeft net als ik 4 kinderen op de wereld gezet en is ook lector aan de associatie KULeuven maar dan in Leuven zelf.

We zien elkaar maar een aantal keer per jaar en ik kijk er steeds naar uit om samen te zijn en bij te praten. Ze loopt wekelijks 3x 10km. Pure me-time. We verstaan elkaar daar heel goed in. Met en zonder woorden. 

Marionet

 Vandaag heb ik een trage duurloop van 20 kilometer achter de benen in de prachtige bossen en velden van Doomkerke, Kruiskerke, Aalter, Beernem en Wingene.

Het was lang geleden dat ik nog eens trailde en elk spiertje in mijn lichaam zijn best moest doen om het evenwicht te bewaren, te springen en de afstand vol te houden in de wetenschap dat het tempo maar laag lijkt voor wie nog nooit trail gelopen heeft.

De eerste 5 kilometers liep Runcoach.be met me mee om mijn looptstijl nog eens te evalueren. Ik startte te snel op het asfalt maar dat deed ik in de hoop mijn gemiddelde snelheid nog wat te redden want ik wist dat de zompige weides en de modderige bossen en boomwortels niet lief voor de benen zijn. Mijn plan was om sneller te lopen op elk stuk asfalt dat ik tegenkwam maar op den duur ging dat niet meer snel.

Hij raadde me aan te lopen als een marionet met denkbeeldige touwtjes tussen duimen en wijsvingers alsof bij elke armbeweging mijn voeten met koordjes omhoog getrokken werden.

Daarna liep ik alleen en genoot van de stilte van de bossen en de wind op de velden. De laatste 3 km haalde hij me terug in. Hij liep namelijk een lus van 25 km.

Dat laatste stuk vond ik fysisch en mentaal zwaar. Ik weet dat ik me zeker niet met hem mag vergelijken maar hij liep voor zijn doen erg traag om samen te kunnen eindigen. Dan voel ik me geen goede loper. Ik loop dan liever alleen om niet geconfronteerd te worden met het gigantisch verschil.

Toen we terug bij het vertrekpunt kwamen, zag ik dat het 19 km was in plaats van 20. Dat stemde me niet tevreden dus ben ik doorgelopen tot exact 20 kilometer.