Tag: trail

Sportief kamperen met kids

Met vijf kinderen namen Runcoach.be en ik vakantie in Florenville in de provincie Luxemburg, dicht bij de Franse grens. Geen huisje noch camping car maar heuse iglotentjes boden ons onderdak. Life begins outside the comfort zone dus wat is hier ontspannender en spannender dan vijf nachten naast de Semois slapen en 's nachts de regendruppels boven je hoofd horen tikken en tegen de ochtend gewekt worden door de kraaien die er de habitués zijn?

Het kleine centrum van Florenville bevindt zich op de top van een heuvel naast de Semois. Haar opvallende kerktoren steekt in de wijde omgeving boven alles uit waardoor je als wandelaar, loper of fietser een dankbaar oriëntatiepunt krijgt. Verdwalen wordt zo een stuk moeilijker.

Wij zeggen steevast dat we naar de Ardennen gaan maar Florenville ligt waar twee fundamenteel verschillende geologische entiteiten samenkomen: l'Ardenne en La Lorraine. Deze heb elk hun eigen landschap wat bijdraagt aan de schoonheid van deze regio. U raadt het al, ik ben een beetje verliefd op Florenville.

Behalve de karakteristieken van de locatie zelf, koesteren Runcoach.be en ik hier mooie herinneringen dankzij de Trail des Trappistes die we hier in 2016 liepen. Terwijl ik toen succesvol 40 km liep, werkte Runcoach.be zijn 100 km af. Sindsdien kriebelt het hier. Deze week was mijn derde verblijf in Florenville.

Aan de horizon verschijnen de Ardennen met massief bos en de Semois loopt hier verder in La Lorraine met een grote meander in de alluviale vlakte. De erosie van de rivier heeft een cuesta gevormd met op de top Florenville.

Deze maand was ik hier al eerder komen kamperen met dochter Lena en onze tweeling verbleef hier elf dagen op scoutskamp. Nu kwamen we met het hele gezin terug om te sporten en spelen op maat van de kinderen. Je dacht toch niet dat vakantie voor ons een week hangen op een exotisch strand was? Met alle respect voor wie dat wel ontspannend vindt maar ik zou lastig worden.

Dit is het logboek van mijn sportieve activiteiten. Runcoach.be en ik hebben afwisselend getraind en op de kinderen gepast.

  • Woensdagavond: 2 km mountainbike technieken aangeleerd aan Anna (12j)
  • Vrijdagochtend: 13 km trail running waarvan 3 km met Anna.

  • Vrijdagnamiddag: 1056 meter schoolslag gezwommen in 30:16 minuten, wat 2,1 km per uur is. Ik had enkel een bikini. Zonder badpak en zwembril kan ik niet crawlen.
  • Zaterdagochtend: 8,5 km kajak met Runcoach.be en de kids.

  • Zaterdagnamiddag: 17,2 km offroad mountainbike in 1u12

  • Zondagmiddag: 12,5 km trail running in 1u24. Dankzij de MTB had ik mooie stukjes ontdekt die ik nu liep.

  • Maandagochtend: 4,5 km MTB-technieken aanleren aan Anna.

Verder ravotten de kinderen vol fantasie in de Semois, speelden we frisbee en voetbal en maakten we vaak wandelingetjes van 1 kilometer. De heuvel op naar de bewoonde wereld.

Hoe combineert u een gezinsvakantie met sport? Ik hoor het graag.

Kelly en Katrien op de Ohm Trail

18920820_10213411107210069_7559309586134805517_o

Dat Kelly en ik sportief aan elkaar gewaagd en complementair zijn, durf ik met zekerheid stellen. In mountainbike is zij ongetwijfeld mijn meerdere en in trail running en kajak ben ik dat. Voorlopig toch. We motiveren elkaar en tegen de Houffa Raid in oktober zullen we als een goed geolied dames duo functioneren tussen die stoere mannen. Tot nog toe zijn wij het enige vrouwenteam maar we laten ons daar niet door afschrikken. De volharding en ijzeren wil om doelstellingen te halen waarbij we de lat hoog leggen, is bij allebei onmiskenbaar aanwezig. Dat heeft Kelly vorige Pinksterzondag bewezen op de Ohm Trail in Aywaille en omstreken.

Na een regenachtige nacht in mijn tentje aan de Amblève wachtte ik Kelly op die de ochtend zelf van thuis naar de startplaats zou rijden. Runcoach.be was al om 9u vertrokken voor de 50 km. Ik was wat plaatsvervangend zenuwachtig omdat de organisatie tijdens de briefing nogal wat waarschuwingen meegaf. Over verloren lopen, glibberige paden en zware klimpartijen. Bovendien was de 20 km waarvoor Kelly wou inschrijven slechts een onderschatte benadering van de werkelijke afstand. 20 km zou uiteindelijk 24 km worden. Het was Kelly’s eerste keer dat ze zoveel kilometers en hoogtemeters zou lopen en ik hoopte dat ze niet afgeschrikt zou worden en bijgevolg zou besluiten: nooit meer! Of zelfs boos zijn op mij. Maar een klein stemmetje in mijn hoofd fluisterde dat ze het geweldig zou vinden.

Om 10u30 stonden wij helemaal paraat om te starten.

Ik wist dat doseren de grootste uitdaging zou worden. Dat ik Kelly een beetje zou moeten afremmen om de volledige tocht vol te kunnen houden. Ik vreesde dat ze zich anders zou opbranden. Daarom hadden we afgesproken dat ik het tempo zou bepalen. Voorzichtigheidshalve had ik beslist dat we lichtjes onder mijn eigen vermogen zouden lopen. We praatten vrolijk en luchtig afgewisseld met periodes van stilzwijgen en genieten van het landschap.

18891729_10213411110010139_385754198326199751_o

18839799_10213411107250070_4737718642436025241_o

Alles ging heel goed tot ongeveer 15 km. Toen kreeg Kelly krampen in haar kuiten. Haar conditie mag dan wel prima zijn, die pittige off-road hoogtemeters bijten hardnekkiger dan je je als ‘gewone’ loper kan inbeelden. Het leek alsof dit niet meer in orde zou komen en ik vreesde dat ze zich een blessure zou lopen als we de trail zouden verderzetten.

Knipsel1

Na 15,7 km met 861 positieve hoogtemeters in 2u23 minuten (waarvan heel wat minuten rust op het einde omdat Kelly zo’n pijn had aan haar benen) besloot ik dat we beter de race zouden afbreken. Dit was het niet waard, het naar boven lopen was absoluut nog niet voorbij en ik was bezorgd. Natuurlijk was dit niet leuk. Niet voor Kelly omdat het haar eerste trail wedstrijd was. Niet voor mij omdat ik me verantwoordelijk voelde. Dat ik zelf een DNF (did not finish) zou hebben, kon me absoluut niets schelen. Ik zette de tracking op mijn TomTom-sporthorloge op ‘stop’. De trail was afgelopen.

Maar daar stond ik dan aan de feeërieke oever van de Ninglinspo terwijl mijn loopmaatje met pijn op de grond zat. Ik klampte toevallige wandelaars aan met de vraag hoe ver de bewoonde (met autowegen bereikbare) wereld was. Dat zou toch een paar kilometer worden, antwoordden ze.

Knipsel2

Ik weet niet wat er door Kelly haar hoofd ging maar mijn focus was erg scherp en voor mijn part kwam het er nu enkel nog op neer om een straat te bereiken, de organisatie te bellen en ons te laten ophalen. Toch hoorde ik haar vastberaden zeggen: ik probeer verder te doen. Tja, dat deden we dan op het gemak wanneer het moeilijk was voor haar beenspieren en wat sneller als ze kon. Vanaf dan bepaalde Kelly volledig het tempo. De resterende 8,2 km met 236 positieve hoogtemeters liepen we in 1u14 wat ik nog een straffe prestatie van Kelly vind.

Knipsel3

Waar een wil is, is een weg, ook naar de toppen en dalen. Alzo liepen Kelly en Katrien dan toch de Ohm Trail uit gedurende 24 km met 1100 positieve hoogtemeters.

 

 

 

Ohm Trail – België’s zwaarste

De loneliness of a long distance runner… Alsof 50 km nog niet genoeg is, een half uur verloren lopen in de bossen rond Aywaille en alzo je elfde positie kwijt geraken.

de runcoach blogt


Gisteren nog eens tijd genomen om een Trail wedstrijd te gaan lopen. Het werd een sportief weekend in volle natuur. Zaterdag coachten Katrien en ik een klant van Trailrunning Managers op de terril van C-Mine in Genk. Een pittige opwarmer voor het echte werk op zondag. De Ohm Trail in Aywaille heeft zichzelf met zijn 50km en 2440 positieve hoogtemeters tot België’s zwaarste uitgeroepen. Of dat zo is weet ik niet, maar dat het er prachtig is staat buiten discussie!

Katrien stond aan de start met collega/vriendin Kelly, die haar debuut in traillopen maakte op de 24km. Ikzelf vertrok anderhalf uur eerder met zo’n 140 die hards voor de volle 50. Het ging super. Tot km 15 liep ik rond de 10de positie. Maar bij een lange klim voelde ik me plots heel eenzaam. Geen andere lopers te zien. Het duurde even voor mijn frank viel, maar bij een splitsing…

View original post 78 woorden meer

Trailrunning Managers in Genk

Zaterdag coachten we met Runcoach.be een Trailrunning Manager op de terril van de oude steenkoolmijn in Genk. De zon scheen genadeloos en de wind bracht amper verkoeling op de top. Omdat het trager vooruitging dan verwacht, duurde de training langer dan verwacht en had ik een tekort aan water. To remember: altijd ruim voldoende water meenemen als het zo warm is want je weet nooit hoe snel of traag een ander over steile hoogtemeters loopt.

Maar laten we aan de hand van beelden beginnen bij het begin.

Aan de voet van de terril loop je door een jong naaldbos met veel struikgewas en pittige, korte heuveltjes op een ondergrond van steenkoolgruis, sparrenappeltjes en aarde. Hier liep ik het liefst dankzij het sprookjesachtig decor met verkoelende schaduw.


Eenmaal door het bos begint het echte klimwerk. Nergens zijn rotsen. Overal ligt dat steenkoolgruis al dan niet begroeid met gras. Wat een vreemd door de mens gemanipuleerd ecosysteem! Mijn trekking poles kwamen goed van pas.

We zijn twee keer naar de top geklommen. Daar heb je een groen uitzicht op Bokrijk, Hengelhoef, C-mine en de andere terrils in de verte. Waterschei, Zwartberg en Beringen. Bulten die uitsteken in het bomenrijen landschap.

En onderweg kwamen we wandelaars noch lopers tegen maar wel enkele mountainbikers.

Als afsluiter een woordje uitleg over de duur van de training. Ik dacht dat we een uur zouden bezig zijn dus nam een half liter water mee (waarvan ik de rest aan R. gaf omdat haar water op was). Hieronder zie je het trainingsverloop.

Als je denkt: zo traag?!?, think again. Het gaat niet over mijn tempo maar dat van een starter. Het was bloedheet. En wat dacht je van de hellingen die hieronder te zien zijn? Twee keer naar de top zoals gezegd.

Je ei kwijt kunnen


Officieel heet het exposure en ik beken zonder schroom dat ik schuldig pleit. Als ik gesport heb, voel ik me zo intens gelukkig en teer ik zo lang na op de energieboost dat iedereen het moet weten hoe deugddoend dit is. Dan wil ik iedereen wakker schudden en van de daken roepen: kom uit uw kot en loop, wandel, fiets, step, skate, zwem, kajak, … (naar keuze). Kom buiten, beweeg en word (blijf) een tevreden mens.
Dus soms – minder dan de helft der trainingen, echt – post ik mijn trainingsverloop met foto op Facebook. Nooit om op te scheppen ook al ben ik soms een keertje trots op mezelf. Altijd in de hoop mensen te inspireren en om mijn blijheid te delen. Ik post het op mijn eigen profiel wetende dat ondanks een mooi aantal ‘fans’ van mijn sportieve avonturen een groot aantal mensen zich dood ergeren aan deze exposure. Of erger allerlei beschuldigingen spuien richting werk of moederschap. Dat het onmogelijk is om nog deftig te kunnen werken of moederen. Helaas voor wie mijn sportposts beu is, ben ik het zwijgen niet op te leggen. Ach, ontvolg mij gerust. Doe ik zelf ook met Facebook-vrienden wiens inhoud mij irriteert. Even goede vrienden. (Zo zen maakt een gezonde geest in een gezond lichaam.)

Maar… waar ik écht mijn ei kwijt kan, is bij gelijkgezinden. Dezelfde passie delen schept een band. Zo kan ik ongeremd de extase na een sublieme mountainbike ride delen in de gesloten Facebook-groep MTB praat. Als je daar de blijde bike boodschap verkondigt, steek je een positieve kettingreactie van aanmoediging in gang. Neem gerust een kijkje via deze screenshot van de reacties nog geen 24 uren na het posten van mijn training in Heuvelland en Noord-Frankrijk op Hemelvaart. Om 17u postte ik hoe blij ik was met mijn ochtend 76,5 km mountainbike met 623 positieve hoogtemeters, 40% technisch gedeelte in 3u56 tijd. Dit kreeg ik als respons, een greep uit de lange reeks reacties:

Die mensen begrijpen natuurlijk als geen ander de beleving van wat je deed. De sensaties van mountainbiking kan je onmogelijk beschrijven, zelfs niet visueel voorstellen, aan wie het nooit deed. Het is een nieuwe wereld die sinds anderhalve maand voor mij opengegaan is. Ben je geen type om te lopen? Overweeg dan mountainbike voor de trails of fietsen op de weg als de adrenaline van offroad vlammen je een stapje te ver is.

Vraagje aan de lezers: maak jij je ook schuldig aan exposure? Of houd je je in? Post je bewust enkel sportposts op een aparte Facebook-pagina? Ik hoor het graag.

Dubble date met de duinen

Vorig weekend brachten Runcoach.be en ik door in Oostende. Zaterdag was werkdag voor ons project Trailrunning Managers. ’s Ochtends gaf poolreiziger Dixie Dansercoer een uiterst inspirerende lezing over expedities  naar plaatsen waar u en ik nooit zullen gaan. Zeiler Fritz Buyl sloot aan met het verhaal van Marc De Keyser en hemzelf van werken, leven en (ultra)marathon lopen op Antarctica. Beiden zijn daar weerman tijdens onze winter. (Marc zelf was last minute verhinderd door uitlopende weersvoorspellingen voor expeditieteams op de Himalaya.)


Na een lichte lunch volgde een looptraining in de duinen. Zelf had ik de eer iemands allereerste trail run ooit te coachen. In de zonnige duinen dan nog. Het was voor mij wat zoeken naar een tempo om de smaak van lopen in mul zand met hellingen zoet genoeg te maken zodat er geen afschrikkend effect aan de pas kwam. Tegelijk wou ik vermijden dat het loopje op een wandeling zou gelijken. Keep it simple was mijn plannetje. Eerst een dik half uur door de duinen hollen en dan teruglopen over het strand. 

Toen we klaar waren, was mijn gezelschap onder de indruk van het verschil in beleving ten opzichte van ‘gewoon hardlopen’, tevreden en van plan om dit meer te gaan doen. Mission accomplished. 

Zondag ten slotte lonkte de morgenstond om een eigen training in de duinen en op het strand te verkiezen boven uitslapen. Runcoach.be bepaalde hoe snel ik mocht lopen. Aanvankelijk vond ik dat te traag maar tot groot jolijt liep ik de laatste twee kilometers op de dijk aan een voor mij behoorlijk tempo van 5 min. 41 sec. naar 5 min. 22 sec. op het einde. Mijn dag kon niet meer stuk. Ik ben het lopen nog niet afgeleerd door het mountainbiken en kajakken maar draag er de vruchten van.

Trailrunning met Kelly

Omdat we er gisterenavond een werkafspraak hadden en graag meerdere vliegen in één klap slaan, was een traillooptraining met Kelly op en rond de Koppenberg een prima plan.

In oktober nemen Kelly en ik als duo deel aan de HouffaRaid waar we onder tijdsdruk zullen traillopen, mountainbiken en kajakken in zes delen. We moeten daarbij steeds dicht bij elkaar blijven. Zodra je een tijdslimiet niet haalt, vlieg je allebei uit de race. Op tijd en stond samen trainen is dus aangewezen maar als mama’s en gezond ambitieuze collega’s op dezelfde hogeschool weten we van elkaar hoe druk ons leven is. Enerzijds begrijpen we elkaars overvolle agenda, anderzijds is het samen trainen geen evidentie. Maar waar een wil is, is een weg.

Wij zullen dus grotendeels individueel trainen maar gisteren hebben we dat voor het eerst samen gedaan. We zijn twee vrouwen die een uitdagend doel gesteld hebben, bereid zijn om diep te gaan als het moet en niet snel opgeven maar Kelly had nog nooit trail gelopen. Bijgevolg had ik geen idee wat ik mocht verwachten. Zij zelf misschien ook niet. We zouden zien.


De start aan de voet van de Koppenberg was direct in the face. Ik daag iedereen uit om over die bolle kasseien zonder stoppen helemaal tot boven te lopen. De stijgingsgraad is 22% en de afstand verrassend lang. Wij deden dat zonder te gaan wandelen. Kelly overtrof onmiddellijk mijn stoutste verwachtingen zodat ik dacht: yes! 

Boven op de top van de Koppenberg, volgde een stukje asfalt door prachtige grasvelden dat we rechts afsloegen om via een kiezelsteentjes pad naar beneden te lopen tot we aan de rand van het Koppenbergbos kwamen. In het paarse bos liepen we de Koppenberg op en neer alsof we er deel van uit maakten.

Om te eindigen wilden we nog eens de kasseien oplopen. Kwestie van onze kuiten te testen. Na drie vierden lopen, wijzigde het lopen van het laatste stukje naar een snelle stap. Maar daar lonkte de afdaling alweer. Zo konden we eindigen met twee kilometer vliegen en rennen.

Conclusie: we zijn een prima duo om samen te trailen. Het lopen verliep zo goed als synchroon. Eigenlijk, achteraf beschouwd, was dit geen verrassing want ik wist al langer dat Kelly een power woman was.


We liepen 10,6 km met 274 positieve hoogtemeters volgens Strava (en ruim 300 volgens Runkeeper) in 1u08. Goed voor 6’28” per kilometer. Super goed voor Kelly voor wie trail running een nieuwe sport is.

Ik geloof dat wij die HouffaRaid goed gaan doen want dit was nog maar het begin.

Eerste opleidingsdag Trailrunning Managers

Gisteren waren we vroeg uit de veren om rond 7u naar Paal (Beringen) te vertrekken. De afspraak vond plaats in een vergaderzaal van Flanders Bike Valley.

Management coach Geert Byttebier van White Bull Management wachtte ons op voor een veelbelovende voormiddag met als thema Grensverleggend Leiderschap.


Geert is zowel economist als psycholoog en coacht middle en senior management bij bedrijven en de overheid. Op sportief vlak legt hij de lat voor zichzelf niet laag. Hij volbrengt volledige Iron Man triatlons.

Uiteraard ga ik zijn volledige discours hier niet uit de doeken doen maar wel een tipje van de sluier oplichten. Ik som hiervoor enkele zinnen op die bij mij zijn blijven hangen.

  • Een ambitieuze, realistische en verantwoorde uitdaging goed leren doen, leidt tot een positieve ervaring.
  • De kracht zit in het spanningsveld van de generatieve complementariteiten.
  • De beslissing toch iets te doen waarvan je vreest het misschien niet te zullen kunnen, neem je omdat je iets voor jezelf uit de ervaring wil halen.
  • Transformatie en groei gebeurt in de loops op het pad naar je doelstelling dat lineair noch progressief verloopt.
  • Duursport doet je mentaal groeien om met tegenslagen te leren omgaan.

Hij leidde ons op een boeiende manier in tot de cultural values van Richard Barret en de competing values van Robert Quinn. Daarbij betrok hij het referentiekader, de drijfveren en de doelstellingen van de deelnemers.

Na een gezonde lunch kleedden we ons om. Twee ingenieurs in de aërodynamica lieten ons de windtunnel testen. Normaal worden hier enkel professionele wielrenners en hun racekledij getest maar wij huurden de accommodatie zodat de Trailrunning Managers konden proeven van deze unieke ervaring. De wind kon opgedreven worden tot 110 km/u maar wij vonden 40 km/u voldoende.


Uitgewaaid waren we klaar voor een wandeling en looptraining op de terrils van Koersel, dat is ook Beringen. Onder een prachtige zonnetje trotseerden we 300 positieve hoogtemeters in een kleine 5 km-loop. Het leukste deel waren zoals altijd de afdalingen. Het kind in je wordt terug wakker tijdens het trail lopen. In je mind set schakel je over van het slagveld  (het moet) naar het speelveld (het is leuk). Het spanningsveld met de juiste focus om toch goed te presteren.

Kind van de duinen*


Dit jaar word ik 45 jaar en daarmee heb ik geen enkel probleem, integendeel. Zoals iedereen word ik natuurlijk ook met ups en downs geconfronteerd maar nog steeds leef ik mijn leven als een zondagskind. Daar sta ik op. Zelfs al kan je onmogelijk alles in de hand hebben: het is jouw leven. Maak er iets moois van. Wees desnoods bereid hoge prijzen te betalen. 

Dit gezegd zijnde: hoewel geboren en getogen aan het uiterste oosten van de Noordzeekust ben ik wegens mijn leeftijd al lang geen duinenkind meer. Doch als ik heerlijk lang kan trail runnen, voel ik mij vrij als een kind dat mag buiten spelen. Time to play is dan ook niet voor niets de universele leuze van traillopers onderweg.

Maar hoe verliep het herstel na 50 km North C Trail van zo’n 44-jarige die op 4 jaar tijd 4 kinderen baarde doch dit geen hindernis vindt om verder dan 42 km te gaan lopen? 

Het is geen geheim dat ik dankzij het trage tempo (7:49 u) niet compleet uitgeput finishte. De tijdslimiet werd netjes gehaald en het samen uitlopen primeerde terecht. Ik had het gezelschap van Fien en Sarah niet willen missen door pakweg een uur eerder in mijn eentje te finishen en dan misschien wel een wrak te zijn. Want er is vooral nog dat drukke leven nadien. 

Zaterdag North C Trail, zaterdagnacht nauwelijks geslapen door de opwinding en dan zondag een zeer intensieve werkdag in nette jurk, nylons en hoge hakken met toekomstige studenten en ouders op de infodag van Vives Hogeschool, inclusief tafels, stoelen en dozen verhuizen achteraf. Dat was geen enkel probleem. Ik was niet stijf, niet moe en had nergens pijn. De verklaring was niet ver te zoeken: de loophormoontjes gierden door mijn lijf. Runner’s high ten top. Gelukkig kon ik ’s nachts goed en diep slapen.


Maandag gaf ik enthousiast les. Vuur en vlam. In de lunchpauze gaf ik er een lap op tijdens mijn core stability training om daarna verder te werken op de campus tot 20u15. Ik vond het een beetje verdacht dat ik geen last had. Alle verplaatsingen zoals steeds met de fiets, goed voor zo’n 12 km.

Dinsdag gaf ik weer gedreven les en werkte productief mijn taken af, inclusief een infosessie bij een potentiële klant met Runcoach.be. ’s Avonds taxiede ik de dochters naar de muziekschool en hielp met hun schoolwerk. Geen vuiltje aan de lucht en nog steeds op runner’s high. Fietsverplaatsingen beperkt tot 6 km.

Woensdag was de runner’s high uitgewerkt en kwamen de runner’s blues. Lesgeven tot kwart voor één was nog tof maar de rest van de dag leek ondoenbaar wegens een lusteloos gevoel dat met geen stokken te verjagen was. Bovendien had ik af en toe rillingen en een koortsachtig gevoel. Dit zijn blijkbaar typische reacties van het lichaam op langdurig diep gaan tijdens een ultra afstand. Eigenlijk was dit al sinds zondag maar door de euforie negeerde ik het tot woensdag. Ik fietste in totaal 22 km maar voelde de hele dag een diepe, zware vermoeidheid van mijn lichaam. Als afleiding maakte ik ’s avonds granola en energieballetjes (blog volgt).

Donderdag werkte ik een lange dag op de campus. In de vroege ochtend werkte ik eerst gedisciplineerd mijn fitness programma af. Geen blues meer en een stabiel gemoed. Nog een beetje moe. Slechts 6 km fietsen.

Vrijdag een lange lesdag op de campus, een klein beetje moe maar tevreden. 6 km fietsen.

Vanmorgen om half acht ben ik voor het eerst weer gaan lopen. Met volle goesting in de regen liepen Joke en ik de 9,2 km lange Vesten van Brugge. Mooi op tijd om de studerende kinderen die ik nog voor mijn vertrek in gang zette op te volgen, te douchen en naar het kantoor van Runcoach.be te gaan om nieuwe klanten te ontvangen.

Conclusie: ik voel mij fysisch en mentaal in topvorm. Verstandig trainen rendeert.

* Kind van de duinen is een zinspeling op het actuele hitje van Jebroer, Kind van de duivel.

Onze North C Trail 2017 in beeld

1 eerste foto blog_edited - tekst

Het leuke is dat Sarah haar Go Pro meebracht zodat wij een massa beeldmateriaal verzamelden om nog jaren na te genieten van de wonderbaarlijke ervaring die wij met zijn drieën beleefd hebben in de uitgestrekte duinen van de Westhoek. Sarah is behalve ultra trail runner ook fotograaf en kan je volgen op https://www.instagram.com/blistersisterscrew/ en https://www.instagram.com/sarahmoutonphotography/

Zet je schrap voor 50 km beelden van Sarah, Fien en Katrien in het zand.