Tag: trail

Start Trail des Fantômes 100 km

De wekker ging af om 2u30 deze nacht en we schoten meteen in actie. De 100 km-editie van de Trail des Fantômes wordt maar eens om de drie jaar ingericht en Runcoach.be greep deze gelegenheid aan om nog eens een lange ultra trail te rennen. Zijn vorige 100 km was de Trail des Trappistes van 2016 in Florenville. Toen finishte hij als 21ste op de meer dan 100 deelnemers na 11u34min. Maar vandaag staan hem een pak meer hoogtemeters te wachten dus een richttijd opgeven, is een gok.

Ik zal al blij zijn als hij heelhuids aankomt en onderweg niet verloren loopt zoals op de Ohm Trail of zijn vorige deelname aan de Trail des Fantômes 50 km. Daar liep hij vijf kilometer verkeerd maar eindigde toch nog bij de eerste vijftig.

Om 3u30 haalden we zijn borstnummer af en dan was het wachten tot het startschot om 4u. Daar liep hij dan. De nacht in.

Trillende benen

Soms hoor je profwielrenners op de massamediakanalen zeggen dat ze slechte benen hebben. Tot voor kort kon ik me daar weinig bij voorstellen. Na een zware trail of marathon had ik uiteraard steeds een vreemd gevoel in de benen maar ondertussen weet ik hoe anders dit voelt na een zware rit en na een zware loop. Na het lopen voel ik het direct. Genoeg!, smeken de benen dan.

Mijn ervaring is dat ik tijdens en onmiddellijk na het mountainbiken niet besef dat het zwaar was. Ik zeg telkens met een grote glimlach – en niet om stoer te doen – dat ik mentaal moe ben van de techniciteit van dergelijke rit maar dat mijn lichaam het niet voelt. De focus, de adrenaline maar niet de fysische inspanning vermoeien me. Ondertussen heb ik begrepen dat offroad hoogtemeters fietsen wel iets met mijn benen doet en moet ik deze bewering toch bijstellen.

Dinsdagmorgen deed ik een klein, traag loopje met Joke in Koolkerke op een leuke locatie. We zouden 40 minuten aan 9 km/u lopen. Ik had er best zin in en was opgetogen eindelijk nog eens met haar te kunnen trainen. Doch na de zware mountainbike rit van zondag in Spa, ging het mij totaal niet af. Mijn scheenbenen deden pijn, mijn billen ook. De botten in mijn benen leken roestige knoken. Na amper 20 minuten sliep mijn volledig rechterbeen en ik leek wel buiten adem. Onvoorstelbaar maar ik telde botweg af tot de tijd om was. Logisch eigenlijk want ik weet best wel dat spieren wat tijd vragen om zich te herstellen. Maar ik wil zo graag alle tijd waarover ik beschik efficiënt benutten om te trainen.

Ik besefte dat mijn benen rust nodig hadden want zo zou ik onmogelijk de Trail des Fantômes van komende zaterdag in La Roche succesvol en genietbaar kunnen uitlopen. De hoogtemeters zijn genadeloos.

Maar ik had op woensdag nog een training op de agenda die ik absoluut niet wou annuleren. Mountainbiker Jakke zou me er in Herentals een lap op laten geven op een technisch uitdagend bosparcours in de Kempen. Een ronde telde 36 km en we zouden er twee rijden.

Toevallig hadden zowel hij als ik een uitvlucht om slechts één ronde te crossen. We fietsten de rode, groene en blauwe lus van het Sport Vlaanderen MTB parcours Herentals-Kasterlee met enkele extra pittige stukjes van Jakke himself die dat daar beter dan zijn broekzak kent.

Het eerste half uur bibberde ik van de stress en durfde niet eens over boomwortel-trapjes van 20 cm vliegen in de afdalingen. Klimmen geen probleem, maar dalen: hola, Pola… Ik moest er – l'histoire se répète – mentaal inkomen, mijn moed bijeen rapen en letterlijk Komaan Cattoor, zo geraak je er niet! als een mantra tegen mezelf herhalen.

Maar dan kwam ik in de flow en ontspande me zonder de alertheid te verliezen. Anders vlieg je tegen een boom, zoef je verkeerd over de boomwortels en trapjes of ga je uit de U- en S-bochten. En dat wou ik zeker nu met de trail run van zaterdag niet meemaken. Mijn benen waren nog steeds moe en zwaar en ik zwoer komende donderdag en vrijdag niet meer te zullen trainen.

Alzo geschiedde vandaag, samen met Runcoach.be, de eerste sportrustdag in La Roche. Een uur wandelen kan natuurlijk nooit kwaad. Benieuwd of de benen morgen weer een beetje luchter zullen voelen. En of het evenveel zal regenen als vandaag. Dat er zaterdag in de modder zal worden getraild is een feit. 😉

Het eerste etmaal te Spa

Het leven zoals het is. Met ups en downs, figuurlijk en letterlijk. Bij mij lees je wat goed gaat maar ik veeg het afval nooit onder het tapijt. Als het niet goed lukt, zeg ik het ook. Iedereen beseft dat het leven geen ponykamp is. Ook niet in Spa.

Gisteren planden Runcoach.be en ik een bescheiden mountainbike training in de vooravond. We kozen route 5. Drie sterren qua technisch niveau, bijna volledig offroad en een dikke 20 km die nadien 27 km bleek. So far, so good. Klikpedalen gingen goed, zware klimpartijen gingen goed, afdalingen onder controle tot die ene na 18,5 km waar ik per ongeluk – uit schrik doe je domme dingen – fout remde. Op mijn voorwiel.

Uiteraard ging ik onmiddellijk over kop. In slow motion beleefde ik alles erg bewust. Mijn hoofd raakte hard de grillige grond en het leek of iemand een mokerslag op mijn kaak gaf. De impact werd door mijn fietshelm gecounterd. Ook mijn schouder deelde in de klappen. Daarna viel mijn fiets op me. Scheenbeen bloedde lelijk maar dat was oppervlakkig doch mijn linkerdijbeen was er het ergst aan toe. Mijn quadriceps was niet alleen bont en blauw, het voelde vooral alsof een bruut er op bleef schoppen.

Ik dacht dat het nog maar anderhalve kilometer was en droogde mijn tranen. Misschien was het nog niet zo slecht dat het nog een kleine 10 km met klimmen en dalen bleek te zijn want de angst moest verdreven worden. Trappen deed pijn, maar wat wil je. Een beetje trager gaat ook.

Vanmorgen viel de pijn in mijn linkerdij redelijk mee dus de geplande 20 km trail lopen kwam niet in het gedrang. Vastbesloten zou ik desnoods wandelen in plaats van lopen.

Zelf koos ik de rode route van Extratrail van Decathlon. Runcoach.be zou meelopen op mijn tempo tot in Spa zelf om dan op zijn tempo uiteindelijk 35 km door de bossen te rennen met 1156 positieve hoogtemeters op de zwarte route. Hij deed dat aan een gemiddelde van 5'58" per kilometer wat straf is.

In het begin kon ik nog lachen en genieten.

De heuvelachtige bossen waren sprookjesachtig en mijn conditie zat goed.

Maar ik was helemaal alleen. Er was een ruzie ontketend tussen mij en mijn linkerbeen dat ik na een tijdje met mankepoot aansprak. Dreigen, slijmen, smeken, niets hielp. Mankepoot zei foert! en ik moest mijn plan trekken.

De weg was nog lang en steil. De natuur was prachtig maar ik baalde compleet. Het lopen ging niet naar mijn zin en deed pijn.

Gelukkig heb ik al veel ervaring met trail lopen en lang alleen lopen. Mijn trukendoos ging open. Verstand op nul en rustig blijven lopen. Vier tellen inademen langs de mond, drie uit. Repeat. Dat helpt echt en is mijn stok achter de deur als ik het zwaar heb tijdens het lopen. De natuur begin weer te glinsteren als een grote schatkamer.

Het parcours was trouwens prima afgepijld. Onmogelijk om te verdwalen. Decathlon verdient echt een pluim met Extratrails. Plots kwam ik aan de splitsing van de rode en zwarte route die tot nog toe samenliepen. De zwarte route maakte een grotere lus die later terug zou aansluiten bij de rode. Ergens op dat zwart stuk moest Runcoach.be aan het lopen zijn. Of misschien was hij zo snel dat hij alweer op het gemeenschappelijke rijd-zwarte pad was en mij nooit zou inhalen omdat ik achterop hinkte. De moed zakte me in de schoenen en ik onderging weer een moeilijk moment ondanks het theatrale uitzicht op de splitsing, zie foto:

Gelukkig volgde hierna een redelijk vlak wandelpad dat helemaal niet technisch was en de vooruitgang verliep beter dan ik gehoopt had.

Mankepoot gehoorzaamde zo goed hij kon en bracht me op het laatst in een mooi bos. En ineens was ik klaar. Terug bij af. Mankepoot en ik hadden het zonder kleerscheuren gehaald.

De 36 km MTB training heb ik uitgesteld. Wijselijk maar eerlijk? Ik had er vooral geen zin in.

Sportief kamperen met kids

Met vijf kinderen namen Runcoach.be en ik vakantie in Florenville in de provincie Luxemburg, dicht bij de Franse grens. Geen huisje noch camping car maar heuse iglotentjes boden ons onderdak. Life begins outside the comfort zone dus wat is hier ontspannender en spannender dan vijf nachten naast de Semois slapen en 's nachts de regendruppels boven je hoofd horen tikken en tegen de ochtend gewekt worden door de kraaien die er de habitués zijn?

Het kleine centrum van Florenville bevindt zich op de top van een heuvel naast de Semois. Haar opvallende kerktoren steekt in de wijde omgeving boven alles uit waardoor je als wandelaar, loper of fietser een dankbaar oriëntatiepunt krijgt. Verdwalen wordt zo een stuk moeilijker.

Wij zeggen steevast dat we naar de Ardennen gaan maar Florenville ligt waar twee fundamenteel verschillende geologische entiteiten samenkomen: l'Ardenne en La Lorraine. Deze heb elk hun eigen landschap wat bijdraagt aan de schoonheid van deze regio. U raadt het al, ik ben een beetje verliefd op Florenville.

Behalve de karakteristieken van de locatie zelf, koesteren Runcoach.be en ik hier mooie herinneringen dankzij de Trail des Trappistes die we hier in 2016 liepen. Terwijl ik toen succesvol 40 km liep, werkte Runcoach.be zijn 100 km af. Sindsdien kriebelt het hier. Deze week was mijn derde verblijf in Florenville.

Aan de horizon verschijnen de Ardennen met massief bos en de Semois loopt hier verder in La Lorraine met een grote meander in de alluviale vlakte. De erosie van de rivier heeft een cuesta gevormd met op de top Florenville.

Deze maand was ik hier al eerder komen kamperen met dochter Lena en onze tweeling verbleef hier elf dagen op scoutskamp. Nu kwamen we met het hele gezin terug om te sporten en spelen op maat van de kinderen. Je dacht toch niet dat vakantie voor ons een week hangen op een exotisch strand was? Met alle respect voor wie dat wel ontspannend vindt maar ik zou lastig worden.

Dit is het logboek van mijn sportieve activiteiten. Runcoach.be en ik hebben afwisselend getraind en op de kinderen gepast.

  • Woensdagavond: 2 km mountainbike technieken aangeleerd aan Anna (12j)
  • Vrijdagochtend: 13 km trail running waarvan 3 km met Anna.

  • Vrijdagnamiddag: 1056 meter schoolslag gezwommen in 30:16 minuten, wat 2,1 km per uur is. Ik had enkel een bikini. Zonder badpak en zwembril kan ik niet crawlen.
  • Zaterdagochtend: 8,5 km kajak met Runcoach.be en de kids.

  • Zaterdagnamiddag: 17,2 km offroad mountainbike in 1u12

  • Zondagmiddag: 12,5 km trail running in 1u24. Dankzij de MTB had ik mooie stukjes ontdekt die ik nu liep.

  • Maandagochtend: 4,5 km MTB-technieken aanleren aan Anna.

Verder ravotten de kinderen vol fantasie in de Semois, speelden we frisbee en voetbal en maakten we vaak wandelingetjes van 1 kilometer. De heuvel op naar de bewoonde wereld.

Hoe combineert u een gezinsvakantie met sport? Ik hoor het graag.

Kelly en Katrien op de Ohm Trail

18920820_10213411107210069_7559309586134805517_o

Dat Kelly en ik sportief aan elkaar gewaagd en complementair zijn, durf ik met zekerheid stellen. In mountainbike is zij ongetwijfeld mijn meerdere en in trail running en kajak ben ik dat. Voorlopig toch. We motiveren elkaar en tegen de Houffa Raid in oktober zullen we als een goed geolied dames duo functioneren tussen die stoere mannen. Tot nog toe zijn wij het enige vrouwenteam maar we laten ons daar niet door afschrikken. De volharding en ijzeren wil om doelstellingen te halen waarbij we de lat hoog leggen, is bij allebei onmiskenbaar aanwezig. Dat heeft Kelly vorige Pinksterzondag bewezen op de Ohm Trail in Aywaille en omstreken.

Na een regenachtige nacht in mijn tentje aan de Amblève wachtte ik Kelly op die de ochtend zelf van thuis naar de startplaats zou rijden. Runcoach.be was al om 9u vertrokken voor de 50 km. Ik was wat plaatsvervangend zenuwachtig omdat de organisatie tijdens de briefing nogal wat waarschuwingen meegaf. Over verloren lopen, glibberige paden en zware klimpartijen. Bovendien was de 20 km waarvoor Kelly wou inschrijven slechts een onderschatte benadering van de werkelijke afstand. 20 km zou uiteindelijk 24 km worden. Het was Kelly’s eerste keer dat ze zoveel kilometers en hoogtemeters zou lopen en ik hoopte dat ze niet afgeschrikt zou worden en bijgevolg zou besluiten: nooit meer! Of zelfs boos zijn op mij. Maar een klein stemmetje in mijn hoofd fluisterde dat ze het geweldig zou vinden.

Om 10u30 stonden wij helemaal paraat om te starten.

Ik wist dat doseren de grootste uitdaging zou worden. Dat ik Kelly een beetje zou moeten afremmen om de volledige tocht vol te kunnen houden. Ik vreesde dat ze zich anders zou opbranden. Daarom hadden we afgesproken dat ik het tempo zou bepalen. Voorzichtigheidshalve had ik beslist dat we lichtjes onder mijn eigen vermogen zouden lopen. We praatten vrolijk en luchtig afgewisseld met periodes van stilzwijgen en genieten van het landschap.

18891729_10213411110010139_385754198326199751_o

18839799_10213411107250070_4737718642436025241_o

Alles ging heel goed tot ongeveer 15 km. Toen kreeg Kelly krampen in haar kuiten. Haar conditie mag dan wel prima zijn, die pittige off-road hoogtemeters bijten hardnekkiger dan je je als ‘gewone’ loper kan inbeelden. Het leek alsof dit niet meer in orde zou komen en ik vreesde dat ze zich een blessure zou lopen als we de trail zouden verderzetten.

Knipsel1

Na 15,7 km met 861 positieve hoogtemeters in 2u23 minuten (waarvan heel wat minuten rust op het einde omdat Kelly zo’n pijn had aan haar benen) besloot ik dat we beter de race zouden afbreken. Dit was het niet waard, het naar boven lopen was absoluut nog niet voorbij en ik was bezorgd. Natuurlijk was dit niet leuk. Niet voor Kelly omdat het haar eerste trail wedstrijd was. Niet voor mij omdat ik me verantwoordelijk voelde. Dat ik zelf een DNF (did not finish) zou hebben, kon me absoluut niets schelen. Ik zette de tracking op mijn TomTom-sporthorloge op ‘stop’. De trail was afgelopen.

Maar daar stond ik dan aan de feeërieke oever van de Ninglinspo terwijl mijn loopmaatje met pijn op de grond zat. Ik klampte toevallige wandelaars aan met de vraag hoe ver de bewoonde (met autowegen bereikbare) wereld was. Dat zou toch een paar kilometer worden, antwoordden ze.

Knipsel2

Ik weet niet wat er door Kelly haar hoofd ging maar mijn focus was erg scherp en voor mijn part kwam het er nu enkel nog op neer om een straat te bereiken, de organisatie te bellen en ons te laten ophalen. Toch hoorde ik haar vastberaden zeggen: ik probeer verder te doen. Tja, dat deden we dan op het gemak wanneer het moeilijk was voor haar beenspieren en wat sneller als ze kon. Vanaf dan bepaalde Kelly volledig het tempo. De resterende 8,2 km met 236 positieve hoogtemeters liepen we in 1u14 wat ik nog een straffe prestatie van Kelly vind.

Knipsel3

Waar een wil is, is een weg, ook naar de toppen en dalen. Alzo liepen Kelly en Katrien dan toch de Ohm Trail uit gedurende 24 km met 1100 positieve hoogtemeters.

 

 

 

Ohm Trail – België’s zwaarste

De loneliness of a long distance runner… Alsof 50 km nog niet genoeg is, een half uur verloren lopen in de bossen rond Aywaille en alzo je elfde positie kwijt geraken.

de runcoach blogt


Gisteren nog eens tijd genomen om een Trail wedstrijd te gaan lopen. Het werd een sportief weekend in volle natuur. Zaterdag coachten Katrien en ik een klant van Trailrunning Managers op de terril van C-Mine in Genk. Een pittige opwarmer voor het echte werk op zondag. De Ohm Trail in Aywaille heeft zichzelf met zijn 50km en 2440 positieve hoogtemeters tot België’s zwaarste uitgeroepen. Of dat zo is weet ik niet, maar dat het er prachtig is staat buiten discussie!

Katrien stond aan de start met collega/vriendin Kelly, die haar debuut in traillopen maakte op de 24km. Ikzelf vertrok anderhalf uur eerder met zo’n 140 die hards voor de volle 50. Het ging super. Tot km 15 liep ik rond de 10de positie. Maar bij een lange klim voelde ik me plots heel eenzaam. Geen andere lopers te zien. Het duurde even voor mijn frank viel, maar bij een splitsing…

View original post 78 woorden meer

Trailrunning Managers in Genk

Zaterdag coachten we met Runcoach.be een Trailrunning Manager op de terril van de oude steenkoolmijn in Genk. De zon scheen genadeloos en de wind bracht amper verkoeling op de top. Omdat het trager vooruitging dan verwacht, duurde de training langer dan verwacht en had ik een tekort aan water. To remember: altijd ruim voldoende water meenemen als het zo warm is want je weet nooit hoe snel of traag een ander over steile hoogtemeters loopt.

Maar laten we aan de hand van beelden beginnen bij het begin.

Aan de voet van de terril loop je door een jong naaldbos met veel struikgewas en pittige, korte heuveltjes op een ondergrond van steenkoolgruis, sparrenappeltjes en aarde. Hier liep ik het liefst dankzij het sprookjesachtig decor met verkoelende schaduw.


Eenmaal door het bos begint het echte klimwerk. Nergens zijn rotsen. Overal ligt dat steenkoolgruis al dan niet begroeid met gras. Wat een vreemd door de mens gemanipuleerd ecosysteem! Mijn trekking poles kwamen goed van pas.

We zijn twee keer naar de top geklommen. Daar heb je een groen uitzicht op Bokrijk, Hengelhoef, C-mine en de andere terrils in de verte. Waterschei, Zwartberg en Beringen. Bulten die uitsteken in het bomenrijen landschap.

En onderweg kwamen we wandelaars noch lopers tegen maar wel enkele mountainbikers.

Als afsluiter een woordje uitleg over de duur van de training. Ik dacht dat we een uur zouden bezig zijn dus nam een half liter water mee (waarvan ik de rest aan R. gaf omdat haar water op was). Hieronder zie je het trainingsverloop.

Als je denkt: zo traag?!?, think again. Het gaat niet over mijn tempo maar dat van een starter. Het was bloedheet. En wat dacht je van de hellingen die hieronder te zien zijn? Twee keer naar de top zoals gezegd.