Vanmorgen vrij vroeg was het eindelijk zo ver. Het moment was aangebroken om na 7 weken loopstilte me terug aan een loopje te wagen.
Om half zeven in een short die ik in de Pyreneeën kocht en met twee bovenlagen en buff rond de hals zette ik aan. De stad sliep nog en het was frisser dan ik gedacht had maar dat vond ik best grappig. Ijzige vingers konden me niet deren. Daarvoor was ik te zeer in mijn nopjes. Ik genoot van de koude lucht op de warme blote huid van mijn benen. Dit had ik gemist.
Geen idee welk tempo aan de orde was maar ik hield me rustig. De vijf kilometer waren zo om.
Ik was zo content dat ik terug kon lopen, dat het voelde alsof ik nooit was gestopt en dat ik mijn eerste vijf km in 28 minuten zou afwerken, was een oppeppende extra. Yes!
Thuis heb ik goed gestretcht en dan mijn reeksen planking en burpees afgewerkt. In het filmpje kan je zien wat ik daarbij doe. Core stability was een van de weinige trainingen die ik tijdens mijn looppauze onderhield. In de kerstvakantie heb ik ook twee keer 40 km gemountainbiked maar daar hield het mee op. Geen kajak, geen zwemmen, niets. 😶
Nog nooit zat ik daarna zo gefocust in de les. Als het van mij afhangt, pik ik elke ochtend zo’n nuchter loopje om de dag te beginnen. Maar nu moet ik wachten tot donderdag. Dan mag ik acht kilometers malen.
En mijn voeten? Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik wel iets voel onder mijn hielen maar ik zal het lopen zeer voorzichtig terug opbouwen. Beloofd.