Tag: donker

Back in the running

Vanmorgen vrij vroeg was het eindelijk zo ver. Het moment was aangebroken om na 7 weken loopstilte me terug aan een loopje te wagen.

Om half zeven in een short die ik in de Pyreneeën kocht en met twee bovenlagen en buff rond de hals zette ik aan. De stad sliep nog en het was frisser dan ik gedacht had maar dat vond ik best grappig. Ijzige vingers konden me niet deren. Daarvoor was ik te zeer in mijn nopjes. Ik genoot van de koude lucht op de warme blote huid van mijn benen. Dit had ik gemist.

Geen idee welk tempo aan de orde was maar ik hield me rustig. De vijf kilometer waren zo om.

Ik was zo content dat ik terug kon lopen, dat het voelde alsof ik nooit was gestopt en dat ik mijn eerste vijf km in 28 minuten zou afwerken, was een oppeppende extra. Yes!

Thuis heb ik goed gestretcht en dan mijn reeksen planking en burpees afgewerkt. In het filmpje kan je zien wat ik daarbij doe. Core stability was een van de weinige trainingen die ik tijdens mijn looppauze onderhield. In de kerstvakantie heb ik ook twee keer 40 km gemountainbiked maar daar hield het mee op. Geen kajak, geen zwemmen, niets. 😶

<<<

Nog nooit zat ik daarna zo gefocust in de les. Als het van mij afhangt, pik ik elke ochtend zo’n nuchter loopje om de dag te beginnen. Maar nu moet ik wachten tot donderdag. Dan mag ik acht kilometers malen.

En mijn voeten? Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik wel iets voel onder mijn hielen maar ik zal het lopen zeer voorzichtig terug opbouwen. Beloofd.

Strava ziet u

Niets zo leuk om een zaterdag of zondag mee te beginnen als stilletjes uit bed glijden, loopkledij aan en het huis uit sluipen voor een ochtend loopje. Terwijl het huis nog slaapt, 8 km lopen tot voorbij de zonsopgang in het Minnewaterpark. Onopgemerkt.

Maar Strava was getuige en hoe! Die app ziet werkelijk alles. Bijvoorbeeld dat ik de heuvels van de historische molens oprende:


Akelig of formidabel? Geef mij maar dat laatste hoewel ik geen app nodig heb om te weten dat ik lekker naar boven ben gerend. Ik heb geen bewijsmateriaal nodig. Of toch?


Dat antwoordde Gregory me op Twitter toen ik me begin januari afvroeg waarom ik Strava zou gebruiken als loop-app.

Ondertussen ben ik een blije gebruiker van Strava. Je kan er meer mee dan met Runkeeper.

  • Je resultaten zijn meer gedetailleerd.
  • Meer gebruikers = meer kudo’s en reactie = meer stimulatie van collega-lopers.
  • Conversaties kan je gemakkelijker beheren vanuit het overzicht van je trainingen.
  • Integratie van je foto’s van Instagram.
  • Je kan intekenen op maandelijkse uitdagingen.
  • Je kan lid worden van ‘clubs‘ waar je in dialoog kan gaan en rankings maken binnen de club.
  • Je kan labels of tags op je trainingen kleven. Nog zelf niet gedaan. Het nut ontsnapt me voorlopig.

Welke extra voordelen heb ik hier nog niet opgesomd? Wat zijn de tekorten ten opzichte van Runkeeper? Laat het me weten in een reactie op deze blogpost. Ik hoor het graag.

Sint-Anna in het ochtendgloren


Voor dag en dauw de voordeur achter je dicht trekken om de dag vroeg te starten met een ochtendloopje, ik raad het iedereen aan. De stad slaapt nog en de straten zijn leeg. Zeker in Brugge is dat sprookjesachtig.

Het was donker en ik beloofde Runcoach.be dat ik niet langs het jaagpad van het kanaal zou lopen noch op de Vesten, dus dook ik de stad Brugge dieper in. 

Plots liep ik in de Ezelstraat en omdat ik niet op drukkere banen wou uitkomen, sloeg ik rechts af in voor mij onbekend gebied. Brugge is zo klein dat je uiteindelijk altijd wel ergens op de Vesten uitkomt. Ik zag een stukje Brugge waar ik niet eerder geweest was. Het bleek Sint-Gillis te zijn. Toen kwam ik uit op de Langerei tegenover het Sint-Leocollege en dat ken ik maar al te goed. Als kind fietste ik zo Brugge binnen om naar school te gaan in de binnenstad.

Vanaf hier kende ik de weg en genoot van het lopen langs de Sint-Annarei en Groenerei. Ondertussen was het licht geworden. Voor ik het wist had ik 6 km door prachtige stukjes Brugge gelopen. Begijnhof, Minnenwaterpark, Sint-Salvator, belfort, Vismarkt, Gruuthuyse, ik zag het allemaal omhuld door het prille herfstlicht.

En dat allemaal voor de werkdag begint.



Koplamp van de Aldi


De dagen worden nu flink korter en als je ’s avonds na een werkdag wil gaan lopen in de natuur, heb je verlichting nodig. Een drietal weken geleden kocht ik zonder veel aarzelen een lamp in de Aldi om op je hoofd te dragen. Ideaal om uit te testen op een lange avondloop en het ding kostte amper €5.

Ik was dan ook reuzebenieuwd of de lamp op mijn hoofd mij mateloos zou irriteren op een 20 kilometer of omgekeerd mij een fantastische dienst zou bewijzen langs de onverlichte paden van de Damse Vaart tussen de stad en de Siffon. Maandagochtend had ik in het donker op de Vesten gelopen maar daar heb je geen eigen licht nodig. Echt donker is dat niet door de straat- en parkverlichting. Het liep echt lekker en was ideaal om daarna de maandagochtend van een nieuwe werkweek aan te vatten. Jammer dat ik geen tijd had om meer te lopen maar ook het kleine geluk moet je koesteren.


Gehuld in fluokleuren en getooid met koplamp was ik klaar om te vertrekken toen Runcoach.be op het laatste nippertje besliste me te vergezellen. We zijn allebei verkouden met snotneuzen waardoor hij aanvankelijk niet zou lopen. Zelf had ik de hele dag op het werk verlangd naar mijn 20 kilometers lopen dus was ik er op gebrand om te lopen. Snotneus en zwaar hoofd of niet. En die lamp op mijn kop: het hoofd voelde toch al zwaar dus die lamp kon er ook nog bij.

Bovendien loop ik nu de laatste kilometers voor mijn uitdaging om voor 16 oktober 1000 km te lopen voor Loop Naar De Maan. Het loopje van vanavond zou mijn teller op 996 km brengen zodat ik bijna mijn loopdoel bereikt hebt. Jammer dat mijn teller op de website van LNDM sinds zondag blijft hangen op 972 km. Maandagmorgen zou daar dus 4 km moeten bijgekomen zijn en deze avond 20 km. Soit. Ondertussen liet een medewerkster van de campagne mij weten dat ze geen tijd hebben om het euvel te fixen omdat ze het slotevenement van zondag aan het voorbereiden zijn. Een afknapper vind ik dat omdat ik bijna 7 maanden dagelijks bezig was met mijn uitdaging en sponsors te zoeken en veel mensen mij opvolgen: zal ze het halen of niet? Ik vrees dat ik via mijn statistieken op Runkeeper zal moeten aantonen dat ik 1000 km gelopen heb. Ik droeg de campagne op handen en nu eindig ik met een negatief gevoel en het voornemen om volgend jaar voor een ander goed doel te lopen.

Dit jaar heb ik trouwens behoorlijk al wat kilometers gelopen voor mijn doen, merkte ik bij nazicht op Runkeeper. 1401 km. Nochtans weet ik van een naamgenoot dat zij alleen al voor LNDM ruim 1600 km gelopen heeft. Chapeau, Katrien! En Kurt liep er al 1370. Filip heeft al 1567 km gelopen voor LNDM. Het leuke is dat ik deze mensen via de campagne al dan niet IRL heb ontmoet.

runkeeper.png

Het was een hoe dan ook heerlijke loop met een onbeschrijfelijk gevoel van vrijheid door de stilte, de nevels boven het water en de duisternis van de polders. Uiteraard was ik de rest van de avond in mijn nopjes.

naamloos


Glow in the dark


Eerlijk is eerlijk. Ware het niet dat ik absoluut mijn uitdaging om 1000 km in een half jaar te lopen voor de actie Loop Naar De Maan van Kom Op Tegen Kanker wil verwezenlijken, ik had na de marathon van twee weken geleden een looppauze ingelast. Lees: ik vertrek al twee weken puur op volhardendheid want heb niet veel zin om te starten. Maar eenmaal op dreef, geniet ik van het lopen.


Als ik tegen 14 oktober mijn 1000 km wil halen, zal ik nog een tandje moeten bij steken door elke dag 6 km te lopen. Of om de drie dagen 20 km wat te tijdrovend is tijdens de eerste lesweken van het academiejaar. Wat marge kan geen kwaad.

Een beetje peptalk ook niet want die activering van de start valt mij momenteel het zwaarst. Nog 77 km en dan ga ik mijn verjaardag vieren. Met mijn allereerste obstacle run ooit. Een ideetje van mijn zus: we gaan samen deelnemen aan de Mystery Run in Oudenaarde. 12 km avontuur, laat maar komen!

Laatavondloop met zoon

De laatste keer dat we samen gelopen hadden, was een heuveltraining van tien kilometer, meer dan anderhalve maand geleden. Toen moest ik een paar klimbeurten schrappen wegens te lastig voor hem. Soms vergeet ik dat ik daar weldegelijk op getraind ben maar hij niet. Het is niet omdat hij zestien is en ik drieënveertig dat hij per definitie beter (omhoog) kan lopen. Trainen of niet trainen maakt dus weldegelijk iets uit.

Maandagavond om 22u – in het donker – liepen we nog eens samen voor een 5 kilometerloopje langs het kanaal van Brugge naar Steenbrugge.

Dat zijn momenten die ik koester en eeuwig wil vasthouden.

We lachten om identiek dezelfde ongemakken tijdens het lopen en we vertelden ongedwongen dingen die anders niet aan bod zouden komen in de dagelijkse drukte van een groot gezin.

En ondertussen beetje bij beetje sneller rennen. Op een dag steekt hij me voorbij maar voorlopig houdt de moeder stand.

Terug op post

Na 21u ’s winters nog buiten komen om te lopen, is mijn comfortzone verlaten. Blij dat ik het deed en weer even de dagelijkse rompslomp kon loslaten. Met zoon en een voorzichtige overschrijding van de maximaal toegestane 20 minuten hebben we de snelheid zachtjes opgedreven. Wat voor een mooi lijndiagram zorgde.

Zoon activeren

  Maandag, nieuwe werkweek. Om 6u30 op en thuis om 19u. Daartussen geen minuut kalmte noch rust ontmoet. Ook genre: beschaamde excuses aan de juffrouw van de schoolopvang wegens op 5 minuten na niet halen van het sluitingsuur.

Dus eindelijk thuis om 19u. Koken voor zes, manlief afwezig wegens avondwerk maar gelukkig reeds voor de helft van het koken gezorgd. 19u30 avondeten. 20u30 klaar voor m’n loopje. Na afwerken mamataakjes en -aandacht. 

Het regende, was donker en overal lokten grote plassen ons in de val. Maar mijn zoon van zestien liep met mij mee. Daar had ik de hele dag naar uitgekeken en het maakte mijn dag goed.

Toen vandaag het huilen me nader stond dan het lachen – omdat het soms verdomd lastig is op een maandag mama en werkmens zijn maar we niets te klagen hebben en dankbaar moeten zijn voor alles wat we hebben – visualiseerde ik mijn avondloopje met zoonlief. 

Het is niet eenvoudig als mama om quality time met een zestienjarige zoon in een groot gezin te beleven. Ik hoop dat ik hem nog vaak mee lopen krijg. 

We liepen rustig maar degelijk. Geen gehol, geen competitie. Gewoon ‘onze job doen’, mijn 20 minuten afwerken. Helemaal geen kniepijn. Oef. 

En nu lig ik fris gewassen in de zetel tevreden mijn blogje te schrijven. Ok, zolang dit duurt maar terug voldoende energie bijgetankt om nog een tweetal uren de dagtaken af te ronden.