Vorige week was ik dus ziek ‘gevallen’ waardoor het lopen stilgevallen is. Pas vandaag ga ik terug trainen en de stress giert door mijn hoofd en lijf. Al drie dagen loop ik de muren op. Omdat ik niet kan trainen? Door de professionele werkdruk? Door de combinatie werk-gezin-stress? De onrust wekt me ’s morgens vroeg maar gelukkig val ik ’s nachts als een blok in slaap. Ik ga de draad van het lopen weer oppakken en de stress weglopen.
Eigenlijk had ik de voorbije twee dagen gerust al kunnen lopen maar het hield niet op met regenen en ik was nog doodmoe herstellende en ik had zoveel werk in te halen door een halve week niet op volle kracht te kunnen functioneren en de kinderen hebben vakantie dus stelde ik het uit tot vandaag.
Straks loop ik naar het verjaardagsfeest van mijn metekind Remi. Langs de juiste kant van het zeekanaal door weer en wind. Het kan mij niet schelen of het zal regenen of niet. 11 kilometer ontstressen. Nog 66 dagen tot de marathon. Ik zie het nog steeds zitten dankzij mijn coach. Zij het momenteel met een klein hartje.
